Wij staan voor 
juni 2023 Paul Aerssens
Corona en lockdown. Je zoekt iets om je bezig te houden en dat is precies wat ik drie jaar geleden deed. Ik probeerde uit de altsax van mijn vrouw geluid te krijgen, en hoewel dat redelijk lukte, vond ik het instrument te klein. De tenorsax was de oplossing. Lessen aan huis was de volgende stap.
Twee jaar geleden verhuizen we naar Geffen. Het uitkijken naar een harmonie begon, maar repetities waren er (nog) niet. De fanfare in Geffen was geen alternatief, want er spelen geen klarinetten. Toen de lockdown afliep, begon ik aan een telefoonronde bij de harmonieën in de omgeving. De voorzitter van ODIO in Vinkel toonde zich het meest gastvrij en veertien dagen later zat ik – samen met mijn vrouw die klarinet speelt - met mijn tenorsax midden in het orkest in de voorbereiding op Maestro. Beter geen noot dan een valse noot, dus het was meer luisteren dan spelen. Bij Vrienden van Vinkel en op de Braderie speelde ik bijna alles mee. Met uren oefenen ging het alsmaar beter: meespelen met de jeugd in “YoungO” en met Ut Kumt Goed. Bovendien de gezelligheid bij ODIO stimuleerde om er een schepje bovenop te doen als het wat minder ging.
Wat begon als een grap werd langzaamaan een uitdaging: examen-A halen terwijl ik vóór mijn zeventigste geen noot kon lezen. En nu is het dan zover. Het A-diploma is binnen en wie weet komt het B-diploma nog voor mijn 75e….
P.S. Wellicht een stimulans voor volwassenen om zich bij ODIO aan te melden.
april 2023, Sem van de Bosch
Sem is 19 lentes jong, en al ongeveer 10 lid van onze vereniging. Goede reden om eens wat meer van Sem te weten te komen.
Op de basisschool in groep 6 kreeg Sem met zijn klas het Windkracht 6 project. Iets wat we tegenwoordig Muziekproeverij noemen, om de kinderen te laten kennismaken met muziekinstrumenten. Sem werd aangestoken door het enthousiasme van de enthousiaste docent, Jan Bruins. Daardoor heeft Sem zich aangemeld om muziekles te gaan volgen op een blaasinstrument. Begonnen op trompet, maar later overgestapt naar de bariton want dat grotere mondstuk beviel Sem beter. Na een aantal lessen mocht Sem meedoen in het opstaporkest Little ‘O waar hij veel leerde. De doorstroom naar het opleidingsorkest Young ‘O volgde, waar hij gezeten naast zijn maat Hans L gezellig samen bariton kon spelen. Het muziek maken liet Sem groeien, niet alleen in de lengte, ook mentaal kwam Sem stevig in zijn schoenen. Hij behaalde zijn A diploma op de bariton en stapte daarna over naar het grootste blaasinstrument, de bastuba, en behaalde daarmee zijn B diploma. Ook mocht hij gaan meespelen in het harmonieorkest met zijn mooie goudkleurige bas. Waarvoor je veel lucht nodig hebt, en vooral ook een goed gevoel voor ritme omdat het hele orkest ‘leunt’ op de ritmes van slagwerk én de bas. Daarin wil Sem zich nog verder ontwikkelen door binnenkort weer les te gaan volgen om zijn C diploma te gaan halen.
Sem doet ook mee aan het JO projectorkest, voor jongeren in de regio, waar hij veel mensen leert kennen. Hierdoor weten andere muziekverenigingen ‘onze’ Sem met zijn bas ook te vinden en wordt hij regelmatig gevraagd om in te vallen maar Odio blijft zijn thuisclub.
Wat ook heel gezellig is vind Sem, de blaaskapellen Ut Kumt Goed en ’t Goei Smoesje.
Jeetje Sem, heb jij eigenlijk ook nog tijd voor iets anders dan muziek? Jawel hoor, ik ben in opleiding voor automonteur. Sleutelen aan auto’s doe ik heel graag. Ook ons pap en mam helpen in de tuin en de buurman met klusjes. En de liefde Sem? Hij wil wel verklappen dat er mogelijk iets aan zit te komen!
Hoe zou jij het muziek maken willen promoten Sem? ‘Door de muziek leer je veel mensen kennen, het is goed voor je ontwikkeling, je wordt er nooit stommer van!
Jo Langens
Onlangs zijn onze twee oudste musicerende leden 70 jaar oud geworden; Jo Langens en Rien Verhagen. Beiden maken al jaren muziek binnen ODIO en als je leeftijd mag afmeten aan flexibel zijn, verfrissend zijn en nog altijd bruisen van energie, dan noemen we deze heren jong.
We hebben Jo als eerste uitgenodigd om als eerste zijn verhaal te schrijven. En met schrijven bedoeld Jo ook echt schrijven; met pen en papier dus……
Mijn naam is Jo Langens, 70 jaar geworden en al 43 jaar lid van ODIO. De besbas is het instrument dat ik bespeel, niet alleen bij het groot orkest maar ook bij Young ‘O en natuurlijk bij dweilorkest ’t Kumt Goed. Ook heb ik ongeveer 22 jaar in het bestuur van ODIO gezeten, met heel veel plezier. Maar toen werd het tijd om het stokje aan de jeugd over te geven. We hebben er een heel goede vriendenclub aan over gehouden waar we nog jaarlijks een avondje uit mee beleven.
Toen ik bij ODIO begon speelde ik trompet. Na 1 maand moesten we al optreden in Wieze in België. Nog nooit één noot geblazen maar ik moest mee. Dan doe je maar playbacken zei het bestuur. Marcheren konden we ook niet. De opdracht was: 1 meter achter je collega lopen, 1 meter rechts en links vrijlaten, dan is het altijd goed. Prijs hebben we niet gehaald maar ’s middags aan de bar waren wij 1e.
Toen ik de toonladder kon blazen voeg het bestuur of ik wat leerlingen les wilde geven (haha). Er was namelijk geen geld voor een leraar. Na de trompet ben ik bariton gaan blazen, dit heb ik ongeveer 5 jaar gedaan. Toen kwam het zwaardere werk. De besbas die geschonken is door Pastoor Remmen. Ons Greet was er hélemaal niet blij mee; de pannen vlogen door de keuken en de ruiten vielen uit de sponningen. Jan van Lokven werd mijn maatje als basblazer en Johnny van Lokven is er later ook bij gekomen en daar hebben Jan en ik veel steun aan. Sinds Peter-Paul onze dirigent is zijn we met ODIO met grote sprongen vooruit gegaan.
Bij ’t Kumt Goed hebben we een leuke club waar we veel plezier hebben. De dames kunnen wij niet bijhouden met drinken (water) en ’s avonds spelen ze beter dan de heren (bier en jagermeister). Nu er meer jeugd mee speelt, kunnen die ouw iets meer leren (op alle gebied). Vroeger heette ’t Kumt Goed De Dorsvlegels. Daar zijn we nog mee naar Oostenrijk geweest om te spelen in Neustifft. Een groot succes! We hebben zelfs op de boot een collecte gehouden. De koffer van mijn bas werd opengemaakt en we hadden na afloop van het concertje meer geld dan waar we de boot mee opgekomen waren (geloof je ’t zelf?)
Ook is ODIO samen met Concordia uit Berghem naar Loret de Mar in Spanje afgereisd, om daar een hele week muziek te maken. Dus zoals je ziet zijn we internationaal bezig en met succes.
Ik hoop nog veel jaren muziek te mogen (en kunnen) maken, en er nog veel van te genieten.
Groetjes, Jo
Fiene van de Hanenberg
Hallo, ik ben Fiene van den Hanenberg.
Ellie vroeg pas aan mij of ik een stukje wilde schrijven over mezelf en over de muziek die ik speel bij Odio.
Ik ben 10 jaar geleden geboren in China, in de provincie Jiangxi. Ik heb toen 10 maanden bij mijn pleegmoeder en pleegvader gewoond, daarna werd ik geadopteerd door mijn ouders, Tonny en Elodie. In mijn adoptiepapieren stond dat ik van muziek hield en dat klopte wel hoor, want Pappa en Mamma werden soms wel gek van al die speelgoedjes waar muziek uit kwam. Toch hebben Pappa en Mamma altijd onthouden dat ik van muziek hield want toen ik in groep 4 van de Mariaschool zat, mocht ik op blokfluit les bij Oenke. Aan het einde van dat schooljaar was er op school een muziekproject, Windkracht 6, waarbij ik een ander muziekinstrument mocht uitproberen. Dat vond ik heel leuk want ik mocht eindelijk een klarinet bespelen. Peter-Paul van Esch werd mijn klarinetleraar en dat is hij nog steeds. Hoewel ik in het begin nog kleine priegelvingertjes had en de klarinet moeilijk vast kon houden en ik mijn tanden aan het wisselen was waardoor ik moeilijk kon blazen, bleef ik enthousiast over het maken van muziek op een klarinet. In het begin dat ik klarinet speelde zat ik bij Little ’O om daar te leren hoe ik in een orkest moest spelen. Na een tijdje mocht ik eindelijk bij Young ’O spelen waar ik het geweldig naar mijn zin heb. Afgelopen december heb ik mijn A-examen klarinet gehaald en daar ben ik heel trots op. Pas geleden hadden we het Winterconcert van Odio waar ik erg van genoten heb. Nu ben ik al weer aan het oefenen voor de Voorspeeldag en voor het Solistenconcours. Naast het spelen op de klarinet rijd ik ook paard en speel ik badminton wat ik allebei ook heel leuk vind om te doen. Ik hoop nog heel lang bij Odio te mogen spelen.
Veel muziekgroetjes van Fiene
Op de foto Fiene en Peter-Paul met de examinator op het praktijkexamen, Kunstbalie Tilburg
Meike van der Lee
Een aantal weken werd ik door ODIO benaderd of ik me geroepen voelde om een stukje over mezelf te schrijven, zodat de bezoekers van de ODIO website ook weer iets nieuws te lezen hebben. Er werd gesuggereerd dat het wel leuk zou zijn als ik iets zou schrijven over de muzikale dingen die ik buiten odio doe, dus zodoende…
Zoals velen al weten ben ik een aantal jaar geleden begonnen met saxofoon te spelen, de reden hiervoor was dat ik dacht dat ik op klarinet wel uitgeleerd was. Ik was dus toe aan iets extra zodat door kon blijven leren. Door op de sax te spelen heb ik mezelf meer mogelijkheden gegeven om buiten de harmonie ook muziek te blijven maken.
Op een gegeven moment in het vorige jaar kwam er een verzoek van een van mijn klarinetcollega’s dat de stichting Musical 800 bezig was met het opzetten van een musical, die geheel door vrijwilligers opgevoerd zou worden. Er zou een keer in de maand gerepeteerd worden en in Juni zouden er wat uitvoeringen zijn in het Theater aan de Parade. Dus ik dacht: ‘’ Prima, ik doe wel mee, klinkt leuk.’’ Er moest wel auditie gedaan moeten worden maar daar dachten we wel doorheen te komen met z’n tweeën.
Na veel tijd te hebben gestoken in het zoeken en repeteren voor een geschikt stuk voor die auditie was het in Juni eindelijk zover. We mochten op auditie komen in Den Bosch. Tot onze grote spijt moesten we wel de blaaskapel in de steek laten tijdens rondje Nuland, maar je moet er natuurlijk wel iets voor over hebben om mee te kunnen doen. Wij, vol goede moed, en strak van de zenuwen, op naar Den Bosch. Eenmaal daar aangekomen werden we verzocht nog even te wachten zodat we met iedereen die, deze betreffende dag, op auditie kwam tegelijk konden auditeren. Toen bleek dus dat er wel aardig veel saxen aanwezig waren, namelijk 7 van de tien aanwezigen, probeer dan nog maar je zenuwen onder controle te houden.
Wij dus naar binnen, blijkt meer als de helft al eerder meegedaan te hebben. En alsof dat nog niet genoeg was bleek de productie ook nog aardig professioneel te zijn. Daar zaten we dan elkaar stiekem over onze bladmuziek aan te kijken, denkende ‘’ Waar hebben we onzelf nou toch weer voor opgegeven ?’’ Ons idee na de auditie was dat het een leuke ervaring was , maar dat het hem niet ging worden.
Maar niets is wat het lijkt, na een aantal maanden kreeg ik van mijn maatje te horen dat zij was gebeld door de productie. Helaas mocht zij niet deelnemen aan het hele project, ik had daarintegen nog niets gehoord dus zou zou er dan toch nog hoop zijn…
En ja hoor nog geen week later lag er een brief op de mat:’’ Gefeliciteerd! Je bent aangenomen voor deelname aan de CASINO DE MUSICAL-van opera tot Oeteldonk-.’’
Dus nu repeteren, repeteren en nog eens repeteren zodat we in Juni een mooie musical neer kunnen zetten. Ik zou nu kunnen vertellen waardat de musical over gaat, maar op www.casinodemusical.nl zal dat ook beschreven staan. Kaartjes zijn daar trouwens ook te koop…..
Meike van der Lee
Mike van Santvoort
Op 9 april 2016 was harmonie Odio te gast in Kaatsheuvel voor een concert met twee andere verenigingen: harmonie Kaatsheuvel zelf en fanfare st. Lambertus uit Nistelrode. Ook ik was van de partij, Mike van Santvoort, een 19e jarig mannetje uit Vinkel met een passie voor muziek. Tijdens dat concert heb ik blijkbaar een indruk achter gelaten, anders zou dit stukje nooit verschenen zijn.
Zelfs voordat mijn indruk ook maar achtergelaten had kunnen worden, echter, was er die dag nog een probleem. De twee slagwerkers van Odio, Joep van Wanrooij en ikzelf, hadden de mappen laten liggen met daarin de stukken die gepeeld zouden worden die dag. Deze lagen nog op de thuisbasis. In paniek belde ik Peter-Paul op om het probleem te melden, en droog en nuchter als onze – en jullie – dirigent is, antwoordde hij simpel weg met: “Dan is er een probleem”. Verder adviseerde hij mij om toch nog maar wat andere mensen te proberen, anders zou er uit het hoofd gespeeld moeten worden.
Mijn paniek sloeg vervolgens over naar het volgende slachtoffer. Ik had te horen gekregen dat er nog iemand in Vinkel was die ook naar het optreden zou komen, snel werd er naar haar gebeld. Ze nam gelukkig op en was wel bereid om nog even langs te gaan op de thuisbasis. Zo goed mogelijk heb ik proberen uit te leggen waar de mappen lagen en hoe ze eruit zagen. Wanneer de telefoon eindelijk werd neergelegd, was de grootste paniek weg, maar de spanning nog wel aanwezig, mijn vriend – verkering – zou komen kijken en ik wilde natuurlijk wel de mogelijkheid hebben om te laten zien wat ik kon. Uiteindelijk verschenen de mappen toch en kon het concert gewoon doorgaan.
Tijdens het concert bleek dat mijn manier van tellen en spelen op de pauken opviel, en ik kan daar allen op antwoorden dat het mij niet opviel. Ik ging simpelweg, zonder te opschepperig te willen klinken, op in de muziek. Wanneer ik speel, wil ik natuurlijk wel het gevoel van de muziek zo goed mogelijk overdragen en zal er alles voor inzetten om dat voor elkaar te krijgen. Ik doe dan mijn uiterste best om geen enkele foute noot te spelen en iedere instructie van de dirigent zo goed mogelijk op te volgen. En als ik de reacties achteraf moet geloven, was ik daarin geslaagd. Altijd heel fijn om complimentjes te krijgen.
Wat muziek betreft, is het voor mij wel een belangrijke hobby, een goede uitlaatklep voor de drukte van mijn dagelijks leven. Ik studeer daarin Technische Wiskunde op de technische universiteit Eindhoven en verzorg een boel bijlessen om ook de centjes binnen te laten komen rollen. Daarnaast aspireer ik om eventueel naast mijn huidige opleiding een dirigentencursus te gaan volgen om naast mijn passie voor wiskunde mijn passie voor muziek een professionele plek te geven. Natuurlijk is mijn leven niet alleen maar studeren en muziek, hoewel ik vaak van familie en vrienden te horen krijg dat het wel zo lijkt. Net als de meesten houd ik ervan om in het weekend ook wat tijd te besteden aan vrienden. Ieder weekend staat er wel iets binnen de vriendengroep gepland, van een filmavond tot een festivalbezoek; er is altijd wel wat te doen.
Uiteindelijk kwam ook het concert in Kaatsheuvel, na een dynamische begin, tot een statisch eind. Wat begon met paniek heeft uiteindelijk goed uitgepakt, aangezien ik, afgaande op het schrijven van dit stukje, jullie entertaint heb. Voor mij is dat het belangrijkst en ik hoop persoonlijk dat ik jullie snel weer kan entertainen, maar jullie mij ook, aangezien ik ook voor jullie deel van het concert nog mijn complimenten moet geven. En zo komt op een manier die bijna cliché te noemen is mijn stuk weer tot een einde en hoop ik een mooi stukje geschreven te hebben dat onbewust net zo veel indruk achterlaat als mijn paukenspel. Mochten jullie mij ooit nog voor welke reden dan ook nodig hebben, zijn jullie altijd vrij om te vragen.
Het beste,
Mike van Santvoort
Ellie van der Heijden
Half mei 2020, nog steeds heeft corona ons in z’n greep. Onzekerheid, zorgen, eenzaamheid, verdriet. Steeds terugkerende woorden overspoelen ons. Social distance, huidhonger, mondkapje, het komt me de keel uit. Niet in volgorde van belangrijkheid, maar simpelweg even wat er in me opkomt. Samenkomsten zijn verboden dus mis ik al twee maanden de repetitie op dinsdagavond in t Zijl. Er wordt verwacht dat we thuis blijven blazen. Maar ik vind er niet veel aan in m’n eentje. Toch heb ik het voor elkaar gekregen om op koningsdag om 10 uur het Wilhelmus te spelen in mijn achtertuin. Als mager alternatief voor de rondgang van ODIO door het dorp, maar beter dan niks. Na mijn laatste noot bleef het angstvallig stil in de buurt. Toch hoopte ik dat ik er iemand een pleziertje mee had kunnen doen. Diezelfde middag was er een heuse aubade bij ons in de straat. Een groepje buurkinderen met hun moeders, zongen voor de oudere buren het Wilhelmus en speelden daarbij viool en accordeon. Hoewel ik natuurlijk fan van de harmonie ben, vond ik dit prachtig, een ontroerend initiatief. Nadat ik ze had bedankt, vertelden ze me dat ze vanmorgen ook iemand het Wilhelmus hadden horen spelen. Hee.. dus toch! Ja, ze hadden bij mijn buurman al een bedankkaartje in de bus gedaan haha.
Een week later bij de dodenherdenking besloot ik buiten te gaan luisteren of dat ik mijn ODIO maatjes de taptoe kon horen spelen. Helaas werd er in de buurt met veel kabaal een gazon omgeploegd maar toch kon ik nog enkele trompetten horen schallen. Mooi!
Dan krijg ik de vraag of ik iets voor de Echo wil schrijven. Dat doe ik wel vaker over de ODIO evenementen maar die zijn er nu niet! Dan maar eens het archief induiken. Ik kom een interessante factuur tegen van George Pisa uit 1980. Dit bedrijf, het bestaat trouwens nog steeds, maakte de blauwe uniformen voor ODIO. Het verbaasde me te zien wat zo’n uniform kostte. Het uniform, compleet met een Franse pet of kolbak met pluim, koste maar liefst 562 gulden. Maar wel kwaliteit hoor, we hebben de jassen veertig jaar gedragen. En het sportieve nieuwe ODIO jasje hangt nog ongebruikt in mijn kast. Potdorie, wanneer zouden we dat kunnen gaan showen in Vinkel. Kom, niet mauwen. Zoek maar eens wat mooie foto van vruuger. Gelukkig heeft ODIO zijn archief gedigitaliseerd en hoef ik de harde schijf maar te openen om vijftig jaar historie te kunnen inzien. Als ik in de foto’s duik, ben ik zo weer een uur verder.
Ik kies een van de hoogtepunten.
In 2014 ging Vinkel samen met Nuland onder de gemeente ’s-Hertogenbosch vallen. De harmonieën UNION en ODIO werden door de gemeente uitgenodigd om een concert te verzorgen in Theater aan de Parade. Als voorbereiding hierop wilde de gemeente een introductiefilmpje maken om ODIO en UNION aan het publiek te kunnen voorstellen. Op een mooie zaterdag in het najaar werden de opnames gemaakt. Dat gaat naar Den Bosch toe! ODIO verzamelde zich op volle sterkte ‘s morgensvroeg op het kerkplein in Vinkel. De cameraploeg bracht zich in gereedheid en het circus kon beginnen. Al dan niet muziek makend, marcherend richting Den Bosch. Halverwege de Brugstraat stond een bus voor ons klaar die ons naar Engelenstede bracht. Ook daar kregen we weer opdrachten hoe we ons moesten opstellen. En opnieuw. En nog eens opnieuw. Het kon de pret niet drukken, we waren vrolijk als kinderen op een schoolreisje. Niks nie social distance, gezellig met z’n allen in de bus en later in een bruin café in Den Bosch. Hoe zou zo’n dag er nu uit gaan zien, in het nieuwe normaal. En hoe zal dat gaan als we straks weer mogen repeteren en een concert mogen geven, zittend op gepaste afstand van elkaar. Ach, ik zie het wel. Eigenlijk ook wel weer een verfrissende ervaring om de controle compleet kwijt te zijn.
Hopelijk tot snel allemaal, en tot die tijd, stay safe!
Ellie van der Heijden
